Tegen mijn linkerbeen dreunt de bas van de speaker in de autodeur en de rechterkant van mijn lijf zit vastgeklemd tegen de stevige boezem van Delia. Haar nichtje is op haar schoot in slaap gevallen en ik moet oppassen dat, door het gehobbel van de onverharde weg, haar doezelende hoofd niet tegen de mijne knalt.

Ik was mijn Mexico avontuur aangegaan om op een andere manier te fotograferen. Mijzelf opnieuw uitvinden en zoekende naar onderwerpen die mij aan het hart gaan. Geen portretten meer ‘stelen’ op straat met een 200 mm, maar contact maken met de mensen die ik voor mijn lens zou krijgen. Om zo hun verhalen en levens beter in beeld te brengen. Als eerste stap had ik mijn Canon’s en daarbij behorende lenzen ingeruild voor een kleinere, lichtere Sony spiegelloze camera met een 35 mm lens. 

Día de los muertos (de dag van de doden) fascineerde mij al tijden en ik wilde van dichtbij zien hoe dat gevierd werd. De teleurstelling was groot door wat ik zag in de grote steden. Mensen maakten daar een mix tussen de authentieke prachtige Calavera schmink en de, uit de USA overgewaaide, horror maskers van Halloween. Ik besloot op zoek te gaan naar mensen die mij konden vertellen hoe Día de los muertos oorspronkelijk gevierd werd. Zo ontmoette ik Delia, een schoonmaakster die werkte in de miljoenen stad Querétaro en die mij uitnodigde Día de los muertos samen met haar familie te vieren in haar geboorte dorp.

Het dorp Pinal de Amoles, lag prachtig in de bergen van de Sierra Gorda. Daar aangekomen ontpopte de timide vrouw zich tot een weldoener en graag geziene dorpsgenoot. Een succesvolle vrouw waar naar opgekeken werd. Het halve dorp stelde ze aan mij voor en terwijl ik op de begraafplaats fotografeerde besefte ik dat ik me geen moment ongemakkelijk voelde. Iedereen die ik vastlegde liet mij mijn gang gaan, of ze nu verdrietig waren of samen dronken en plezier maakten bij het graf van hun overleden dierbaren. Bij een paar mensen merkte ik aan hun houding dat ze zich ongemakkelijk voelden met de aanwezigheid van een camera. In dat geval legde ik mijn camera weg en had alleen een gesprekje met ze in mijn beste Spaans.

Wat een verrijking om zo intens en open om te kunnen gaan met de dood.

Na de mis op de begraafplaats voegt de familie van Delia zich bij ons en we vouwen ons met z’n achten in de auto om zo door de bergen omhoog te slingeren. Op weg naar Delia’s huis. Ik geniet van het uitzicht en mijn medepassagiers die, boven de keiharde Banda muziek uit, een gesprek blijken te kunnen voeren. De rit gaat zeker een uur duren. Dat dichterbij komen op mijn onderwerpen gaat zeker lukken.